Moskou - Yekaterinburg - Irkutsk (2)

Sain baina uu!

We zijn in Mongolie! Vrijdagochtend vroeg aangekomen (6.10u Mongoolse tijd, het is hier 6 uur later) na een lange dag te hebben stilgestaan; eerst voor de Russische grens, toen voor de Mongoolse grens. Goede kennismaking met de bureaucratie! Mooi dat het landschap ook echt onmiddelijk verandert zodra je de grens passeert; meteen weidse vergezichten met de onvermijdelijke gertenten (mensen leven hier voor een groot deel als nomaden, dus wonen in deze tenten). In de hoofdstad (Ulaanbaatar) is hier overigens weinig van te merken; ons hostel bevindt zich naast een modern winkelcentrum waar werkelijk alles te koop is en hier woont iedereen wel in huizen. Het is hier sowieso vrij westers met vrijwel overal Engelse vertalingen en echt heel veel mensen spreken Engels. Verder ziet de stad er vrij vervallen uit en de nationale sport is hier claxoneren, maar met het zonnetje en de vriendelijke mensen vinden we het hier nu al een stuk leuker dan in Rusland! Maar laat ik eerst het vervolg schrijven van de vorige blog, over Yekaterinburg...

Onze homestay blijkt te liggen in een van de buitenwijken van de stad...

Een district met enkel grote, grijze, dicht op elkaar staande flats. De regen die er de komende twee dagen zal vallen helpt bepaald niet het beeld te verfraaien; dit is echt een puur troosteloze omgeving. Voor het eerst voelen we onszelf niet op ons gemak, en hier beseffen we dan ook des te meer hoe ver we van huis zijn... De dames waar we de komende dagen zullen verblijven - Olga en haar moeder (70+) - verwelkomen ons wel warm, en proberen ons thuis te laten voelen in hun flat en in de wijk. Olga neemt ons mee naar de supermarkt, laat zien hoe we precies naar de stad moeten (en terug) en - het beste - maakt samen met haar moeder 's ochtends het heerlijke Russische ontbijt voor ons klaar, dat lekker zwaar op de maag valt :)

We zullen hier drie nachten blijven en besluiten om de dag na aankomst eens rustig de stad te bekijken. Nadat we 25 minuten in de bus hebben gezeten vanaf de flat, komen we aan in het centrum. Het is een stuk mooier dan de rest van de stad, want hier zijn tenminste geen grote grijze flats! Na een korte wandeling besluiten we naar een internetcafe te gaan, omdat het begint te regenen. Later op de dag bezoeken we de mooiste en eigenlijk ook belangrijkste kerk van Yekaterinburg: de Church-on-the-Blood. De laatste tsarenfamilie van Rusland (de Romanovs) is met kinderen en al in 1918 in Yekaterinburg vermoord en sinds 2003 staat er op deze plaats een kathedraal. Tussen 1924 en 1991 heette de stad geen Yekaterinburg, maar Sverdlovsk (naar de partijleider van de Bolsjewieken). Volgens Konstantin wilden de communisten de stad zelfs City of Revenge noemen, omdat er zogenaamd 'revenge' was behaald op de tsarenfamilie door ze allemaal te vermoorden. Een echte heldendaad inderdaad...

Van binnen is de kerk erg mooi, al ziet Steef daar niet veel van. Ze voelt zich een beetje opgelaten omdat je hier naar binnen moet met een hoofddoekje en een rok, dus gaat ze niet naar binnen. In de volgende kerk (die er naast staat) krijg ik haar wel zover om naar binnen te gaan; bij de ingang moet ze wel meteen een hoofddoekje op, wat haar natuurlijk enig staat ;) Na deze kerk houden we het voor gezien vanwege het slechte weer en vertrekken we naar huis. Die nacht slaap ik erg slecht en we besluiten dan ook om de volgende dag wat uit te rusten (het regent toch nog steeds), tassen in te pakken en ons voor te bereiden op onze langste treinreis ooit!

De echte Transsiberie-express naar Irkutsk

We noteren inmiddels 14 juni als we 's ochtends worden opgehaald bij onze flat. We nemen afscheid van oma (Olga's moeder; Olga zelf is werken) en worden naar het treinstation gebracht. Toch een beetje luxe zo tussendoor, in plaats van weer een zoektocht met tram en bus;) Bij het station worden we opgehaald door een meisje - laten we haar Svetlana noemen - van het Ekaterinburg Guide Centre, die ons naar onze trein zal brengen. We vinden het een beetje overdreven - die trein vinden we zelf ook wel - maar ze blijkt aardig van pas te komen. Wanneer we nl. de trein instappen, snapt de provodnitsa (conductrice/schoonmaakster van de wagon/servicemanager) onze treintickets niet; zulke tickets heeft ze nog nooit gezien. Zal er wel aan liggen dat ze van de Deutsche Bahn zijn... Na wat uitleg aan Svetlana (we hebben de hele reis nog geen problemen gehad hiermee), die het e.e.a. vertaalt lijkt het opgelost en kunnen we onze plaatsen opzoeken. Later blijkt overigens dat de provodnitsa het toch niet helemaal snapte, wat nog aardig wat spraakverwarringen opleverde...

De coupe blijkt enkel bezet te zijn door een vrouwtje dat er al in Tjumen (na zo'n 6u) uit moet, dus het beloven een paar rustige eerste uren te worden. De trein is minder luxe dan de vorige, maar eigenlijk precies wat we ervan voor hadden gesteld. Geen klagen dus! De tijd gaat best snel; we kaarten wat, bekijken de dorpjes waar we voorbij gaan, bestellen een biertje (een plastic 1,5L fles) en eten van onze noedels. We passeren van Yekaterinburg tot Irkutsk drie tijdzones, maar omdat we ruim twee dagen in de trein zitten kunnen we daar goed aan wennen. Elke dag m'n horloge een uur vooruit is best te doen. Desondanks slaap ik niet al te best, in tegenstelling tot Steef, die juist heel goed slaapt in de trein! Gelukkig vergoeden de mooie uitzichten veel en is het heel relaxed reizen zo door Rusland. Mocht je willen onthaasten: zo'n treinreis is een goede tip (moet je natuurlijk niet je Blackberry meenemen).

Als we Novosibirsk bereiken - de metropool midden in Siberie - lijkt het wel of we een grote Spaanse stad binnenrijden. We rijden over een gigantische brug de Ob over en met de zon die hoog aan de hemel staat geeft het een prachtig gezicht. Op dit station stappen we ook even uit om wat drinken in te slaan. Na weer een dag in de trein lijkt het er 's avonds op dat we de bewoonde wereld iets meer achter ons laten. Tussen Achinsk en Krasnojarsk wordt de omgeving een stuk ruiger met naaldbomen en rotsen. Maar net als je denkt midden in de wildernis te belanden, verschijnen weer kleine dorpjes en nederzettingen. De ongestructureerde vorm van de huizen en hun aangrenzende tuinen zijn heerlijk om naaar te kijken na al die blokken Sovjetflats. De huizen hier zijn klein en ik kom al snel met de term "Hans-en-Grietje-huizen", omdat ze in veel fleurige kleuren geschilderd zijn. Helaas valt de nacht dan al snel waardoor we niet verder kunnen kijken naar het veranderende landschap.

Sinds Novosibirsk worden we in de coupe gezelschap gehouden door een rustig Russisch vrouwtje (die een paar woorden Engels blijkt te spreken, een unicum in de trein!) en een arrogant kijkende Rus met Aziatisch uiterlijk die we "De Mongool" noemen. De Mongool heeft een grote dikke buik die hij prominent naar voren steekt en hij zweet echt constant. Intussen kijkt hij zelfgenoegzaam in het rond; prettige vent dus. Gelukkig bevindt hij zich overdag meestal in een andere coupe, dus hebben we niet veel last van hem. Het contact met andere, meer plezierige, passagiers valt ons tegen. De enorm aardige Russen waarmee je eten deelt en wodka drinkt zijn wij niet tegengekomen. De meesten zitten niet echt op een praatje te wachten (ook al is het een beetje met handen en voeten) en blijven rustig in hun coupe.

We slapen weer een nacht en de volgende dag wordt het met het uur warmer in de trein. Temperaturen stijgen buiten naar boven de 35 graden en zonder airco is dat dus zweten! Die avond komen we aan in Irkutsk...

Het Baikaler hostel

Het hostel waar we in Irkutsk verblijven is van Jack Sheremetoff; een niet al te grote Rus met tenger postuur. Als we net binnen zijn ontmoetten we hem. Hij maakt een gestresste indruk en excuseert zich voor het feit dat de douche het niet doet (de gemeenschappelijke ruimte wordt op dat moment geheel in beslag genomen door twee loodgieters en delen van de nieuwe douche). Bij Jack hebben we een 3-daagse tour bij het Baikalmeer geboekt en hij legt uit waar we de gids zullen ontmoeten en hoe de tour er precies uitziet (de eerste dag is een hike van 18km, maar dat wisten we al). Ondanks dat we na de lange treinrit niet echt zin hebben om al die informatie te ontvangen (we voelen onszelf moe en vies en de volgende dag hebben we een hele dag vrij voor dit soort dingen) luisteren we toch maar naar hem. Het is ook allemaal wel goed bedoeld van de arme man, maar nadat hij uitgelegd heeft waar de dichtstbijzijnde supermarkt is, kap ik hem af en zeg ik dat we nu eerst wat water willen halen en uitrusten.

Na de boodschappen komen we terug in het hostel en begint het ons toch wel te irriteren dat we niet kunnen douchen. Ik stap dan ook af op Jack en vraag hem hoe lang het nog gaat duren voor de douche gebruiksklaar is. "Als die mannen klaar zijn," is zijn antwoord kortaf en hij wijst naar de loodgieters. Dit zal het begin zijn van vele aanvaringen tussen mij en Jack de komende dagen... "Wanneer is dat dan?" vraag ik. Na een kort overleg zegt hij mij dat het nog minstens twee uur kan duren. Omdat het inmiddels half tien 's avonds is en we geen zin hebben daar op te wachten vraag ik of er nog andere mogelijkheden zijn om te douchen. We kunnen naar de public showers gaan, merkt hij ongeinteresseerd op, maar aangezien die bij het treinstation zijn en wij daar net vandaan komen is dat ook niet echt een oplossing. "Ik neem aan dat we wel een soort van compensatie hiervoor krijgen?" vraag ik, en ik merk dat ik er lol in krijg om lekker tegen deze vent aan te zeuren. "Voor de public showers? Ja hoor, die 50 roebel krijg je wel van mij," doet hij alsof zijn neus bloedt. Nadat ik de vraag herhaal en verduidelijk dat we geld terug willen voor dit ongemak, toont hij zich wel ineens oplossingsgericht. "Jullie kunnen wel bij mij thuis douchen, is hier twee minuten lopen vandaan." Kijk, voor elkaar. Douchen bij de hosteleigenaar thuis; ach, zo ongastvrij is hij niet, al ging het niet heel gemakkelijk...

Fris gedoucht kunnen we gaan slapen om de volgende dag de stad te kunnen verkennen en ons op te laden voor de lange hike. Die morgen komen we er achter dat Irkutsk eigenlijk een vrij lelijke stad is. Het feit dat we geen enkele foto gemaakt hebben van deze stad zegt ook eigenlijk wel genoeg. Het hostel zit op de hoek van de Lenin- en de Karl Marxstraaat (hoe kan het ook anders, hier in Rusland) en al snel vinden we uit dat dit ook eigenlijk wel de hoofdstraten zijn. We duiken een internetcafetje in, doen wat boodschappen en keren terug naar het hostel. Bij de geldautomaat merk ik dat er een limiet is van 7500 roebel, terwijl we het drievoudige nodig hebben om het hostel en de tour te betalen. Dan maar even een aanbetaling, morgenochtend de rest. In andere hostels hadden ze nog nooit moeilijk gedaan over betalingen. Die avond vertel ik het euvel aan Lana, de hostelmanager, en in plaats van begrip worden we op de mafiose tekst "Better pay tonight" met dito nors gezicht getrakteerd. Tja, de toon was al gezet...

De volgende ochtend staan we echter fris op, en zal ons Baikalavontuur beginnen! In de volgende post meer daarover...

Ba yar tai!

Wes&Steef

PS. Zie ook de nieuwe foto's!