Moskou - Yekaterinburg - Irkutsk (1)

Hallo allemaal! (om weer eens in het Nederlands te beginnen)

Gisteren zijn we, na een treinreis van 53,5u over 3371km (vanaf Yekaterinburg), aangekomen in het hete Irkutsk (35 C!). De laatste uren waren erg warm in de trein; alle ramen open dus (want geen airco) en dan was het nog wel aardig te doen. Jammer alleen dat bij aankomst in het hostel de douche net vervangen werd (en hij vandaag lekt, noemen ze dat Russisch vakmanschap?) en we dus het zweet niet van ons lijf konden spoelen! Gelukkig konden we na wat aandringen douchen bij de eigenaar thuis, dus was die hobbel in ieder geval genomen. Sinds St Petersburg is het van onze kant stil gebleven, dus dit verslag (dat wel een lange zal worden) zal een overzicht zijn van de afgelopen 10 dagen! Te beginnen met de treinrit naar Moskou...

De Sapsan naar Moskou
Na de laatste - niet al te beste en door muggen geteisterde - nacht in St Petersburg (SPB ), vertrokken we 's middags naar Moskou. De verhalen die we over de hoofdstad gehoord hadden draaiden vooral om Gucci, Prada en hoge hakken: geld dus. Alhoewel het hoge-hakken-gehalte in SPB ook hoog is (zowel wat betreft hak als percentage); of ze er nu op kunnen lopen of niet, die hakken moeten zo hoog en dun mogelijk zijn. Vooral Steef blijft zich hierover verbazen: daar kun je toch niet normaal op lopen?!

Laat ik overigens nog even vertellen over ons laatste hostel in SPB; de eerste keer dat we in een dorm zouden slapen. Vier stapelbedden - acht slaapplaatsen - op een kamer, dus de privacy was ver te zoeken. Als je echter een beetje sociaal bent ingesteld, is het heel leuk om snel contact te maken met andere reizigers. Zo ontmoetten we een jong Australisch stel dat een jaar in Beijing heeft gewoond en nu via Kazachstan en Uzbekistan naar SPB waren gereisd. Dat zijn natuurlijk prachtige verhalen! We hebben hen natuurlijk behoorlijk uitgehoord over het leven in China en zij vertelden ons veel goede - maar ook slechte en vieze - verhalen en gewoonten van de Chinezen. Later wellicht meer hierover :)

Goed, we namen de trein naar Moskou. De Sapsan - zoals de trein heet - is de snelste trein van SPB naar de hoofdstad en is duidelijk de trots van de Russen, blijkens de stroom van informatie over de trein die we krijgen via de tv's in het middenpad. Bij vertrek klinkt statige klassieke muziek - alsof de president zojuist is gearriveerd - en verlaten we SPB. Vier-en-half uur later stappen we uit - onder begeleiding van dezelfde muziek - op het Moskou Leningradskiy station.

Dachten we dat het in SPB druk was, in Moskou is het veel en veel drukker. De metro is propvol, en net als je denkt dat het rustiger gaat worden omdat er mensen uitstappen, stappen er weer evenzoveel - of meer - in. Ook de wegen dwars door de stad zijn tweemaal zo breed als in SPB (7 a 8 baans), en er wordt hard, agressief en luid toeterend gereden. Gelukkig zijn er voetgangerspassages, waardoor we veilig onder de weg door naar de overkant kunnen lopen. Dit geeft, samen met de grote grijze gebouwen in de buurt van ons hostel, wel een onpersoonlijke indruk. We voelen ons erg klein in deze stad van - volgens Nastia - 15 miljoen inwoners; de tot nu toe veruit grootste stad van onze reis.

Nastia  is onze gids, die ons samen met vijf anderen een vier-en-half uur durende tour geeft door Moskou. Omdat we eigenlijk maar een dag hebben om deze grote stad te bekijken, leek dit ons de beste manier om dit te doen. En dat is het ook! Net als in SPB genieten we van de spots en informatie die alleen een local ons kan geven en banen we ons een weg door het indrukwekkende centrum. Highlights zijn o.a. de St Basils Kathedraal, het Rode Plein, de Tombe van de Onbekende Soldaat en de Christus-Verlosser Kathedraal (zie de foto's!). Nastia heeft veel zelfstudie verricht naar de geschiedenis van Moskou, wat de tour erg leerzaam maakt. Ook doen we nog een "typisch Russisch" spelletje met de groep door met z'n allen een boog te maken en er vervolgens per paar onderdoor te rennen. Voor de toeschouwers een vrij koddig gezicht lijkt me, zo voor de ingang van het Kremlin, maar we vermaken ons wel :) Interessant vind ik het als ik met Nastia een gesprek start over democratie in Rusland. Over Poetin is ze zeer uitgesproken, al merken we dat ze dat niet helemaal vrijuit kan zeggen door de gedempte toon waarop ze ineens praat.

Nadat de tour ten einde is gekomen - we hebben zo'n 15 km gelopen - doen we boodschappen in een luxe supermarkt voor de treinreis naar Yekaterinburg. We zullen zo'n 25u in de trein zitten en ons is verteld dat er niet veel eten en drinken aanwezig zal zijn. We slaan dus fruit, water, koekjes, cola, zoutjes en noedels in om de tijd goed door te komen...

De Ural-express naar Yekaterinburg
De dag van vertrek naar Yekaterinburg, de stad waar in 1918 de laatste tsarenfamilie de Romanovs koelbloedig is vermoord, doen we het rustig aan. Onze trein vertrekt pas om 16.50u, maar we gaan al rond drieen uit het hostel om ruim de tijd te hebben het juiste station en spoor te vinden. Bij het metrostation waar we moeten uitstappen bevinden zich nl. drie verschillende treinstations die allen een verschillend aanbod hebben van (inter)nationale bestemmingen. We vinden de trein ruim op tijd en wachten - al foto's makend van het begin van ons Transsiberie-avontuur - op het perron in de brandende Moskouse zon tot we de trein in mogen.

Van buiten is de trein niet bijzonder, maar de binnenkant blijkt een stuk luxer te zijn dan we verwacht hadden. De bank waarop we zitten is er ook echt een met goede zittingen en het comfortabele bed klap je daar 's avonds overheen. Er zit zelfs een tv-tje in de coupe, maar dat vinden we eerder een nadeel dan een voordeel. Naast dat het alleen maar een paar Russische netten heeft - en we er dus geen reet van kunnen verstaan - wordt hiermee het contact met de twee andere coupegenoten gereduceerd tot bijna nul. We worden aangenaam verrast door het eten dat we krijgen; niet alleen dat we uberhaupt diner en ontbijt krijgen, maar vooral dat het best smakelijk is!

We rijden overigens een andere route dan de officiele Transsiberielijn: de meer zuidelijke route via Kazan. Deze lijn wordt ook wel de Ural-route genoemd, en doordat we dit gebergte passeren zullen we ons bij aankomst in Azie bevinden (en daar hopen we het komende halfjaar ook te blijven :)).

We slapen goed in deze moderne trein - in tegenstelling tot het Duitse stel dat een coupe naast ons zit en op huwelijksreis is met de Transmongolie-expres. Voor het eerst hebben we een transfer van het station naar onze slaapplaats, en worden aan het begin van de avond op het perron opgewacht met een bordje "Mrs Adelaar & co". Konstantin - zoals de chauffeur en tevens afgevaardigde van het Ekaterinburg Guide Centre blijkt te heten - verwelkomt ons in Yekaterinburg en zal ons naar onze homestay brengen. Omdat het Duitse koppel ook via Konstantin een transfer heeft - alleen met een andere auto - rijden we eerst achter hen aan omdat hij er zeker van wil zijn dat ze goed aankomen. De Duitsers zitten mooi in het centrum, dus wij denken niet al te veel verder te logeren. Maar Konstantin blijft maar rijden, ondertussen pratend over Russia Day en over Yekaterinburg dat zoveel vrijheid heeft moeten inleveren aan Moskou (sinds Poetin) maar wel de beste stad van Rusland is! Nou, wij zijn benieuwd...

Onze homestay blijkt te liggen in een van de buitenwijken van de stad...

Wordt vervolgd...