Soewuh sdee!

Het is weer tijd voor een update van Wes&Steef! In de tussentijd hebben we het toeristische, maar relaxte en mooie Vietnam ingewisseld voor het arme, cultuurrijke Cambodja. En sinds drie dagen happen we uitlaatgassen in het moderne Kuala Lumpur, Maleisië. Azië heeft heel veel verschillende kanten!

Mui Ne, Vietnam (8-13 oktober)

Na het afscheid van Vicky's Guesthouse in Nha Trang, dat na bijna twee weken toch best wel als een thuis aanvoelde, nemen we de bus richting het zuiden. In de laatste twee dagen Nha Trang ben ik samen met Vicky nog naar de lokale markt geweest en hebben we gezien hoe het hulpje van Vicky krab klaar maakte. Met verbazing in onze ogen zagen we dat, terwijl het beest nog in leven was, ze het schild van de krab trok om hem daarna verder te 'villen'. Sowieso kun je hier heel veel beesten levend kopen om ze zelf te 'slachten'. Wel zo vers natuurlijk. 's Middags heb ik echt ge-no-ten van een heerlijke verse krabmaaltijd ;)

Zoals in de vorige blog beschreven, zouden we eigenlijk naar het binnenland reizen, maar door het slechte weer daar hebben we de beslissing genomen om onze strandvakantie (want daar kwam het wel zo'n beetje op neer in Nha Trang) nog eventjes te rekken aan één van de mooiste stranden in Zuid-Oost Azië: Mui Ne. En dachten we dat we in Nha Trang dichtbij het strand te zitten (3 minuten lopen), hier ligt ons hostel direct aan het strand. 's Ochtends worden we wakker door het geruis van de zee en de rest van de dag brengen we grotendeels door op de ligstoelen. Je begrijpt dat er verder niet veel gebeurt dan eten (wat hier wederom weer heel goed kan!) en relaxen :)

Na een dag of vijf aan dit strand wordt het echter tijd om weer wat te ondernemen. Op naar de grootste en - naar men zegt - drukste stad van Vietnam!

Saigon (of Ho Chi Minh City)

Om verwarring te voorkomen: iedereen - zowel in Vietnam zelf als daar buiten - noemt deze stad Saigon, zoals het voor 1975 heette, maar officieel heet het Ho Chi Minh City. De stad werd nl. na de Amerikaanse Oorlog (ja, zo wordt die hier genoemd) vernoemd naar de grote man van communistisch Noord-Vietnam. Ho Chi Minh dus. Door heel Vietnam zie je nog steeds veel propagandaborden met zijn karakteristieke hoofd erop met daarnaast wat communistische leuzen en een plaatje van de perfecte arbeider (en zijn gezin). Maar verder merk je weinig van het communisme hier. De doorsnee Vietnamees heeft er ook nooit zo veel mee op gehad. Laat ons maar lekker ons handeltje doen, dan zullen we niet al te veel klagen, lijkt de houding te zijn van velen. Want - zoals het gaat in bijna geheel Azië - ook hier stelt de democratie niet veel voor. Men stemt wel, maar ze weten allemaal toch wel wie er uiteindelijk op het pluche beland. Het is wat het is, we kunnen er toch niks aan veranderen; een houding die je - ook weer - in veel Aziatische landen (inclusief Rusland!) terugvind. En wie zijn wij om ze ongelijk te geven? De Vietnamezen hebben al genoeg oorlog meegemaakt en willen nu vooral ook wat welvaart. En met hun handelsgeest lukt dat aardig! Overal worden de hotels uit de grond gestampt en bij elk toeristenoord wordt het met het jaar drukker. Het is ze gegund!

Na een busrit die onderweg verstoort wordt door ongelooflijk noodweer (daar gáán we weer, denken we) komen we aan in Saigon. Maar de komende dagen blijft het weer verrassend goed; altijd fijn! De stad is minder druk dan we hadden verwacht; we hadden ons voorbereid op nog meer chaos dan Hanoi maar dat valt erg mee. Men lijkt hier zelfs wat orderlijker. Nu zijn we natuurlijk al behoorlijk wat gewend, dus onze blik is ook niet helemaal zuiver meer. Waren we in Hanoi vooral opgelucht dat we China hadden verlaten en vonden we alles al mooi omdat het zo anders was dan de grote buur; Saigon vinden we een nog leukere stad. Het leeft, bruist, en lopend door de straten (ons hotelletje zit in de leukste buurt van de stad) krijg je echt meer energie van de mensen hier. We waren echt toe aan weer een grote stad. Als mensen zeggen dat ze niet van grote steden houden, dan kijken wij ze raar aan. Wij vinden het heerlijk!

De dagen hier vullen we vooral met door de straten wandelen, met daarnaast een bezoek aan het paleis van de voormalige presidenten van Zuid-Vietnam (het Reunification Palace) en een excursie naar de Cu Chi tunnels. Die laatste is een tunnelnetwerk van honderden kilometers die de Noord-Vietnamezen en Zuid-Vietnamese rebellen (de Vietcong) gebruikten om tegen de Amerikanen te vechten. De Vietnamese strijders leefden in erbarmerlijke omstandigheden in die tunnels, die bij elkaar hele steden onder de grond waren. Er waren drie verschillende niveau's, en al de gangen waren beschermd met boobytraps van de gruwelijkste soort (zie ook de foto's). De Amerikaanse soldaten kwamen bijvoorbeeld vast te zitten in ijzeren punten om er vervolgens niet meer uit te kunnen en zo een pijnlijke dood te sterven. Er werd ons aangeboden om ook eens een kijkje te nemen in de tunnels, maar dat hebben we maar overgeslagen. Veel van onze groep gingen wel zo'n 50 meter de tunnels in, en vertelden dat je er doorheen moest kruipen, je als je er eenmaal in was, je niet meer terug kon, en dat het pikkedonker, ongelooflijk heet en erg benauwd was. Opzich waren wij wel blij met onze keuze.

Ook brengen we nog een bezoek aan het War Remnants Museum, waar allerlei Amerikaanse gevechtsmiddelen staan en vooral veel foto's van mensen die verminkt zijn door de gruwelijkheden die de Amerikanen de bevolking heeft aangedaan. Het is natuurlijk allemaal wel vanuit het Vietnamees perspectief, maar dat maakt de verschrikkingen zeker niet minder erg!

Ondertussen bereikt ons het nieuws dat Bangkok - waar we dan over een dag of tien willen zijn - steeds meer water te verduren krijgt. De regentijd is in de regio vele malen heftiger geweest dan normaal (daar hadden we al last van in Vietnam, maar in de andere landen is het nog veel erger geweest). En daar Bangkok bij zee ligt krijgt deze stad het het meest te verduren nu. Ook Cambodja heeft te kampen gehad met de grootste wateroverlast sinds vele jaren, dus we vrezen dat we onze reisplannen aan moeten passen. We bedenken een back-up plan, maar na een paar dagen afwachten en goed het nieuws gevolgd te hebben blijkt dat er niet meer zoveel aan de hand is in Cambodja.

Een kleine week en een boel geschiedenislessen verder, reizen we dus - redelijk zeker van onze zaak, maar toch benieuwd wat ons weer te wachten staat - af naar onze eerste bestemming in weer een nieuw land...

Wordt vervolgd!