Sainuu!
Vandaag is onze laatste dag in Mongolie, morgenochtend vroeg vertrekken we naar Beijing, waar we zo'n 32u later zullen aankomen. Sinds onze laatste post (bijna 3 weken geleden, wat gaat die tijd toch snel!) hebben we weer een hoop beleefd! Stonden de eerste paar dagen in Ulaanbaatar - de hoofdstad van Mongolie, voor degenen die even niet hadden opgelet - vooral in het teken van relaxen na de grote treinreizen, daarna zijn we 9 dagen met een tour het binnenland ingegaan. Erg primitief, en hier en daar was het aardig doorbijten maar we hebben prachtige dingen gezien en meegemaakt! Maar voordat ik hierover zal vertellen, hebben jullie nog het verhaal tegoed over ons Baikalavontuur (en Jack Shermetoff ;))
De Baikaltour
Dag 1
Onze hike zal beginnen in Listvyanka, een (toeristisch) dorpje aan de kust van het Baikalmeer. Irkutsk ligt daar zo'n 70km vandaan en dus gaan we ruim op tijd naar het busstation waar - volgens onze info - de minibusjes naar Listvyanka af en aan rijden. Wat opvalt trouwens, is dat in Irkutsk veel Chinezen rondlopen. Is het in andere steden in Rusland bijna zeldzaam dat je "buitenlanders" ziet, hier is dat heel anders. De mensen zijn hier sowieso donkerder en je merkt echt dat je nu meer richting het "echte" Azie gaat. Enfin, met de gids hebben we tussen 11.30u en 12u afgesproken bij een cafetje die volgens Jack makkelijk te vinden was; door Lana (de hostelmanager) werd ons nog even "Better be on time" toegeroepen - ze is zo heerlijk subtiel - en daar gaan we.
Aangekomen bij het busstation rijden de busjes helemaal niet "om de haverklap" naar Listvyanka, maar eens in het half uur (achteraf blijken we bij de verkeerde busjes te staan). Na wat gezoek komen we erachter dat de eerste bus die nog niet vol gereserveerd is, pas om 11u gaat. We komen dus te laat in Listvyanka. Maargoed, no stress, en rond 12.15u komen we aan. We stappen een halte te laat uit (weten wij veel!), waardoor we 2km terug moeten lopen maar dat vatten we op als onze warming-up.
Onze gids - Valera is de naam - pakt het allemaal relaxed op en we beginnen aan onze tocht naar Bolshie Koty, een dorpje 18km van Listvyanka. Er wonen daar maar 48 mensen permanent (in de zomer zijn er wel meer mensen, door de guesthouses en studenten die er onderzoek doen) en er lopen geen normale wegen heen. De enige manier om er te komen is over water (in februari en maart over ijs) of te voet door het bos. En het laatste gaan wij dus doen! Het belooft best een avontuurlijke tocht te worden en gelukkig heeft Valera een grote backpack bij zich met proviand.
De eerste 2km zijn makkelijk en we babbelen rustig. Valera blijkt bioloog te zijn en heeft een tijdje gewerkt op het universitaire centrum in Bolshie Koty.Het Baikalmeer is het diepste meer ter wereld (> 1600m) en het grootste zoetwatermeer ter wereld qua inhoud. Zestig procent van de diersoorten die voorkomt in het meer vind je nergens anders ter wereld, waaronder de Baikal-zeehond en de Omul-vis.
Na deze lessen wordt het pad een stuk steiler, en is alle kracht nodig voor het klimmen. Jack had het gehad over ups en downs, maar dit is echt alleen maar up. We hebben het allebei erg zwaar, en moeten om de zoveel meter stoppen om op adem te komen. Steef ziet het op een gegeven moment niet meer zitten als Valera blijft zeggen dat het nog een klein stukje is, maar er in werkelijkheid geen eind aan lijkt te komen! Uiteindelijk sleep ik haar er doorheen en bereiken we de top van de berg. Onderweg maken we nog een stop om anti-muggenspul te smeren, want hier in het bos worden we lekgeprikt. Bovenop de berg worden we niet echt beloont door het uitzicht; het is een druilerige dag, wat het wel weer wat lekkerder maakt om te lopen. We lopen dwars door het bos heen op een heel smal paadje en af en toe stopt Valera om wat te vertellen over een plant o.i.d. Gelukkig is het nu bergaf richting het meer en vooral Steef wordt daar erg vrolijk van! Na een tijdje gelopen te hebben over de kronkelende paadjes - af en toe vasthoudend aan wat rotsen en bukkend onder een omgevallen boom door - wordt de tocht weer vlak en gaat Valera vooruit om hout te sprokkelen voor de lunch. Nu kunnen we eindelijk op ons eigen tempo wandelen! Door het hoge gras en over beekjes heen bereiken we uiteindelijk onze lunchplek, waar Valera al een vuur heeft gemaakt voor de soep en thee. "Now it's time for relax," zegt hij; gelukkig maar.
De plek hier is echt heel leuk, zo aan het einde van het bos, een meter van het begin van het kleine "strand" vol grote keien aan het Baikalmeer. Helaas is het te mistig om ver te kunnen kijken, maar het is wel een heerlijke plek om bij te komen van de gelopen kilometers. Overigens vragend daarnaar, lacht Valera dat we nog maar vijf a zes kilometer achter de rug hebben; we zijn dus amper op 1/3...
De lunch is heerlijk en voedzaam, al vind ik het vooral mooi dat het zo primitief is. We hebben een aardig lange pauze, en Valera vertelt dat we uit dat beekje daar links schoon water kunnen drinken. Ik haal m'n halve literflesjes tevoorschijn en vul ze; het is inderdaad kraakhelder en heerlijk om te drinken:)
Tijdens de lunch is het overigens droog, maar als het weer begint te regenen is het tijd om verder te gaan. Volgens Valera zijn de komende kilometers "only foresttrail, no mountain", maar voor ons is die zogenaamde foresttrail nog steeds erg zwaar. Wij lopen dan ook een stuk langzamer dan Valera, maar dat schijnt hem niet zo te interesseren. Hij loopt zo'n 20m voor ons uit, af en toe omkijkend of we er al aankomen en loopt dan weer in stevige pas verder. Van gidsen zal de komende uren nauwelijks sprake zijn... We dalen een aantal keren af naar het strand, klimmen weer omhoog, passeren gevaarlijke paden (met bordjes Dangerous Trail) en uiteindelijk komt er zo rond half acht 's avonds het dorpje in zicht. Vooral Steef zit er finaal doorheen, en heeft al een paar keer op opgeven gestaan. "Die terugweg doen we niet op deze manier hoor!" zegt ze, en ik beloof haar dat ik met Valera zal praten. Ik ben zelf ook aardig gebroken, en vragend naar het programma voor morgen zegt Valera dat dat niet zo zwaar zal zijn. Morgen zullen we het daar wel over hebben, zegt hij, na de "hot shower, sleep in hot rooms and hot thee"; ja, de man is een optimist (en wij moeten ons niet zo aanstellen waarschijnlijk)!
In het guesthouse in Bolshie Koty krijgen we een apart (heel lief, klein en schattig) huisje voor ons tweeen toegewezen, en die nacht zullen we daar ongelooflijk lekker slapen. Althans, als ik mijn hoofd niet onbeschrijflijk hard had gestoten tegen de deuropening, waardoor ik om de twee uur wakker word van de hoofdpijn. Maar ook daar is overheen te komen...
Dag 2
De volgende ochtend heb ik spierpijn, maar bij Steef is het nog veel en veel erger. Ze kan amper opstaan en normaal lopen, en heeft pijn in al haar spieren rond de gewrichten. Bij het ontbijt vertel ik het tegen Valera, en hij stelt voor om nog een paar uur te wachten (het is nu toch nog te mistig om wat van het meer te zien) en vanmiddag naar het viewing point te lopen. Wederom "easy trail" volgens hem, maar dat kennen we. Die paar uur later gaat het nog steeds erg slecht met Steef, ze kan echt niet normaal lopen, dus ik stel voor dat ik dan maar in m'n eentje ga. Daarop vertrekken we en is het maar goed dat Steef niet is meegegaan. Het eerste stuk gaat nog wel, maar daarna moet er toch weer een berg opgeklommen worden, want het viewing point is natuurlijk een hoog punt. Het is een stuk beter weer dan gisteren, bijna strak blauw, dus we kunnen heel ver kijken en dat maakt het het toch wel waard. Het nadeel van die zon is wel dat er ongelooflijk veel steekvliegen zijn, die ik constant van me af moet slaan. Omdat ze maar blijven komen, geef ik het op een gegeven moment op om ze weg te slaan bij m'n armen, maar door de tak die Valera geeft - en daar mee te zwaaien - blijven ze in ieder geval wel weg bij m'n gezicht.
Uitgeput - ik dan - komen we aan bij het viewing point en dit geeft inderdaad een fantastisch uitzicht over dit prachtige meer. Hierna kan de afdaling ingezet worden, en daar ben ik toch een stuk beter in ;) Een paar uur later kom ik moe maar voldaan weer terug in ons huisje en kan ik mijn verdrietige vriendinnetje troosten met de mooie foto's en video's die ik heb geschoten op de berg.
Morgen moet de terugtocht ingezet worden (weer die 18km dus), maar ik ben bang dat we dat niet gaan redden. Ik vraag Valera dan ook of er misschien andere opties zijn om terug te komen naar Listvyanka, wellicht per boot, en daarop zegt hij dat dat inderdaad wel mogelijk is. Op mijn vraag of dit voor ons gratis is, antwoordt hij - en dit is belangrijk voor de rest van het verhaal - "It's not free, but it's in the price", maar we zullen het er morgen wel over hebben (hij heeft nog de hoop dat we de terugweg nog wel aankunnen na een nachtje slapen). Voor ons gratis dus, concluderen we.
Dag 3
De volgende ochtend voelt Steef zich nog niet veel beter, en dus overleg ik met Valera wanneer we de boot kunnen nemen. Hij stelt voor om de eerste 8km gewoon te lopen, en dan een bootje te nemen, want dat zal goedkoper zijn voor ons. Goedkoper? Hoezo goedkoper? Ja, dan zal het maar 1500 roebel kosten. Wacht even Valera, en gisteren zei je nog dat het voor ons gratis was! En ineens begrijpt hij Engels niet meer zo goed. Omdat ook die eerste 8km veel te veel is om te lopen, zullen wij nog meer moeten betalen, nl. 2500 roebel. En vandaag is er geen public boat naar Listvyanka, dus een goedkopere route is er niet (als hij dat eerder had verteld, hadden we wel gisteravond met de boot terug gegaan)...
Ik word kwaad, maar omdat hij het niet begrijpt (of doet alsof) heeft dat niet veel zin. Dus wil ik Jack spreken, die heeft nl. de hele tour voor ons geregeld. Jack spreekt wel goed Engels, dus dat is in ieder geval begrijpelijk ruzie maken. Ik zeg hem dat er een plan B moet zijn; er zullen wel meer toeristen zijn die na die 18km hike niet meer de puf hebben om terug te lopen. "Do you think we are fooling you?" schreeuwt hij. Jack heeft nooit gezegd dat je hier getraind voor moet zijn, dus daar pak ik hem dan ook op. Na een heen-en-weer geschreeuw van zo'n 10 minuten geeft hij toe; hij zal de boot regelen, op zijn kosten. "Maar volgende keer wel beter nadenken voordat je zo'n hike boekt!" bijt Jack me nog toe. Dat zal ik zeker doen. En ik geef de telefoon terug aan Valera. Mooi. Geregeld.
De (prive)boot komt ons zo'n twee uur later ophalen. De bestuurder van de boot (kapitein is zo'n groot woord) is aardig en laat ons, terwijl we over het Baikalmeer racen, constant dingen zien. Zien we die zeehond daar? En hoe diep het is hier? En hebben we die bergen al gezien? Leuke vent. Als we na een klein half uurtje aankomen in Listvyanka nemen we afscheid van hem en Valera en slenteren we naar ons guesthouse. Dat avontuur zit er ook weer op!
De volgende dag - het is inmiddels 21 juni - nemen we afscheid van het Baikalmeer en stappen op de (mini)bus richting Irkutsk, waar we weer een nacht in het hostel van onze vriendelijke vriend Jack verblijven (tja, was al geboekt en betaald...). We zien hem nog een paar keer die avond, maar hij zegt geen woord meer tegen ons (kinderachtige vent), maar wij vinden het wel best. Het geval wil dat we de volgende dag de trein zullen nemen naar Ulaanbaatar, maar deze gaat pas om 22u. Voor de tour (toen we nog dikke vrienden waren met Jack) vroeg ik hem of we wat langer in het hostel konden blijven, want om nu de hele dag in de stad te hangen met je backpack op je rug is ook zo wat. Om langer te blijven betaal je normaal 200 roebel (nog nooit zo'n strikt hostel meegemaakt, maargoed het gaat om 5 euro dus het gaat nergens over) maar omdat ik in totaal meer dan 500 euro aan de man heb betaald, stel ik voor dat hij die 200 roebel p.p. door de vingers ziet. Al was het alleen maar voor dat gedoe met de douches. Na lang nadenken zegt hij toe dat we niet hoeven te betalen en gratis langer mogen blijven. Enfin, dat was dus voor de tour. Die avond zegt Lana ineens "Remember to check out on 12 o'clock!", waarop ik antwoord "Don't worry". Er gaat een lampje bij me branden...
De volgende ochtend zijn we om 12.30u nog in het hostel en vraagt Lana ons "of we nog gaan uitchecken". Ik zeg dat ik de sleutel al heb gegeven en vraag wat ik nog meer moet doen om uit te checken. "You'll have to leave the hostel," is haar antwoord. Maar voor de tour hadden we toch afgesproken dat we hier konden blijven? "I think you have had enough service, with the boat and stuff," zegt ze zonder blikken of blozen. En meteen daarna: "It's not mine decision!" Waarop ik zeg dat Jack het me dan moet vertellen, als hij de beslissing genomen heeft. Direct pakt ze haar telefoon en ik krijg Jack aan de telefoon, die mij het nieuws vertelt dat hij gisteren ook gewoon had kunnen vertellen (maar de man wilde natuurlijk geen stennis in het hostel). We moeten dus het pand verlaten, tenzij we 200 roebel p.p. betalen. Ondanks dat het bedrag eigenlijk te klein is om je druk over te maken, vind ik dit echt belachelijk. Een man, een man, een woord, een woord, zo ben ik opgevoed. Die 400 roebel ga ik dus echt niet betalen. Ik schreeuw in de telefoon dat ik nog nooit zo'n ongastvrij hostel heb meegemaakt, ik een brief aan Lonely Planet ga schrijven (nog niet gedaan;)) en iedereen die ik op reis tegenkom ga vertellen hoe slecht dit hostel is (al een paar keer gedaan!). We mogen overigens wel gratis onze bagage achterlaten, maar daar hebben we ook geen zin meer in en vertrekken naar een sushi-restaurant waar we de rest van de dag blijven zitten... En afgekoeld stappen we 's avonds op de trein...
Irkutsk - Ulaanbaatar
De trein naar de hoofdstad van Mongolie is eigenlijk de leukste die we tot nu toe hebben meegemaakt. De mensen in onze wagon zijn allemaal westerse toeristen (bijna allemaal 55+ers, maar wel erg gezellig) en de provodnitsa spreekt Engels en is heel attent en behulpzaam. Het is ook de eerste keer dat we een prive-coupe hebben. Die hebben we niet geboekt, maar we hebben geluk dat er gewoon niemand bijkomt. 's Nachts slapen we heerlijk en de volgende dag kan het grote wachten beginnen. Eerst moeten we in Nauschki, het laatste Russische dorpje, zo'n vijf uur wachten op het wisselen van de wagons en Russische paspoortcontrole. Daarna nog een uur of twee in Sukbhaatar, het eerste Mongoolse stadje, op de Mongoolse paspoortcontrole. Het is lang, inderdaad, maar zeker niet ondraaglijk. We kunnen naar buiten, drinken een biertje met onze wagongenoten en wisselen ervaringen uit over de reis. De volgende ochtend om 6u komen we dan eindelijk aan in Ulaanbaatar...
In de volgende post ons Mongoolse avontuur!
Groetjes,
Steef&Wes
grt Lisette.
Was echt wat voor mij geweest, had die Jack een knal voor zn bek gegeven (-;