"Helemaal klaar met China"

Wij hebben het gehad met China. Of beter gezegd: met de Chinezen in China. Het is een prachtig land; sta je de ene keer in een hypermoderne stad met prachtige skyline, de volgende keer geniet je van fantastische vergezichten midden in de natuur. China heeft heel veel te bieden, maar na bijna twee maanden rondgereisd te hebben zijn we er vooral achter hoe vies, asociaal en egoïstisch de Chinezen zijn (vooral in de grote steden). Daarom hebben we besloten om zonder omwegen naar Hong Kong te gaan en daarna naar Vietnam te reizen. Want we zijn toe aan een ander land! Maar laat ik verder gaan waar we gebleven zijn…

De trein naar Chengdu

Die zag er best goed uit. Althans, dat vonden wij. Pa en ma waren (veel) beter gewend, daar ze van Beijing naar Xi’An in een tweepersoonscoupé hadden gereisd met eigen wc. Maar wij waren tevreden! De coupé was schoon en vrij nieuw. En de toiletten waren Europees en ook nog eens schoon! Een hele verbetering ten opzichte van onze vorige reis. We zaten met z’n vieren in een afgesloten coupé dus hadden geen last van anderen. Een hele relaxte treinreis dus.

Chengdu (21 t/m 24 augustus)

Chengdu is de hoofdstad van de provincie Sichuan, bekend om zijn keuken en het erg diverse landschap. In het oosten – inclusief de hoofdstad – is het vlak en dichtbevokt, en in het westen grenst het aan Tibet waardoor daar de bergen zo’n 6000m hoog reiken. In Chengdu worden we opgehaald door de gids en chauffeur die ons zouden vergezellen de komende dagen (goed geregeld pa en ma!). De gids zou al snel de bijnaam “Oppergup” dragen, want wat was de man ontzettend kinderlijk (en hij zag er uit als een schooljongen van 15, terwijl hij toch echt 30 was). Na die dag uitgerust te hebben van de treinreis (toch wel vermoeiend), worden we de volgende ochtend vroeg opgehaald door de Oppergup en chauffeur om naar de Giant Panda Breeding Research Base te gaan. Een onderzoekscentrum voor de reuzenpanda dus, gericht op de voorplanting van deze zeer bedreigde diersoort. Omdat het ’s ochtends etenstijd is voor de panda’s, vallen we met onze neus in de boter: een volwassen panda zit rustig op bamboestokken te kauwen, terwijl wij ons verbazen over hoe zo’n beest eet als een mens (zie het filmpje onder Video’s!). We zien 1-jarige panda’s stoeien en in de couveuse pasgeboren panda-tjes. Ongelooflijk hoe klein die beestjes zijn, ze passen zo in je handpalm. We hebben hier een fantastische ochtend en maken ongelooflijk veel foto’s en video’s. Hier zitten twee nieuwe pandafans!

Na de lunch (die voor mij half verpest wordt doordat iemand met veel geluid een rochel tegen de muur legt, die ik er tijdens het eten af zie druipen… En dat midden in een restaurant!) worden we weer teruggebracht naar het hotel en kunnen we relaxen. ’s Avonds maken we kennis met hoe de upperclass in Chengdu uitgaat. Sowieso is het centrum van de stad hypermodern, maar in het uitgaanscentrum waar we die avond wat gaan drinken is het hip-hipper-hipst. De ene gloednieuwe club na de andere is er uit de grond gestampt, en je ziet dat hier de ‘mooie mensen’ uitgaan. Al moeten we wel lachen om de jongens hier, die rondlopen met overgestylede kapsels. Jammer alleen dat in die supermooie clubs niemand danst of losgaat. In plaats daarvan staan óveral statafels waaraan íedereen aan het dobbelen is… Sfeertje dus. Maar bij een cafétje aan de rand van hetzelfde complex is het nog best gezellig en hebben we zelf ook nog gedobbeld met twee Chinese meisjes (en ik heb ze leren mexen).

We merken dat we toch wel een ander tempo hebben dan m’n ouders. Omdat het voor hen ‘maar’ drie weken vakantie is en ze overal zo’n drie dagen blijven willen ze in die dagen alles zien – vanzelfsprekend. Maar met die snelheid reizen houd je het niet vol als je zo’n zeven maanden wil reizen. Wij hebben af en toe een rustdagje nodig en bezoeken meestal één bezienswaardigheid per dag; anders wordt het gewoon te veel en het is hier ook nog eens erg warm! We hebben natuurlijk ook tijd nodig om de dingen die we zien te verwerken, anders wordt je gauw reismoe. En dat laten we ons niet overkomen! Wanneer mijn ouders de volgende dag weer vroeg opstaan, slapen wij dus lekker uit en gaan we ’s middags met pa en ma naar het People’s Park. In dit park zijn allerlei mensen aan het ‘recreëren’: dansen, zingen (door een mic aangesloten op speakers, iedereen móet het horen), tai chi of gewoon theedrinken en een spelletje majong, chinese schaak of kaarten. Erg leuk om die mensen te zien, en we krijgen bíjna zin om mee te dansen :) Uiteindelijk drinken we thee bij een theehuisje tussen de kaartende Chinezen, lekker relaxed! En ’s avonds is het weer tijd om heerlijk te eten en wat te drinken in het hiervoor beschreven hypermoderne uitgaanscentrum.

In de oorspronkelijke planning stond dat we na de dagen in Chengdu afscheid zouden nemen van mijn ouders. We hadden nog niet echt een idee waar we heen zouden willen na Chengdu, en wellicht wilden we deze provincie nader bekijken. Het drukke oosten (van de provincie) trok ons niet meer na meer dan een maand voornamelijk in grote steden, maar wellicht zou het westen wel mooi zijn. Na wat onderzoek komen we echter tot de conclusie dat dit veel op Mongolië zou lijken (zelfde vorm van Boeddhisme, veel yaks, eten van yakvlees etc.) en omdat we toch niet naar Tibet zouden gaan besluiten we om met pa en ma mee te reizen naar Guilin (provincie Guangxi). Bovendien hadden ze vier treintickets geboekt, dus van die overige twee konden wij mooi gebruik maken :)

Treinreis naar Guilin

Zou een niet zo prettige worden. Allereerst was er nogal wat onduidelijkheid over de treintickets, of beter gezegd: het was gewoon bar slecht geregeld door de Treinreiswinkel en haar agent in China. M’n ouders hadden vier tickets gereserveerd voor de reis Chengdu-Guilin (om zo een privécoupé te hebben), maar toen de Oppergup met de tickets aankwam bleek dat de vier tickets niet vier plaatsen in dezelfde coupé waren, maar vier plaatsen in dríe verschillende coupés. Bleek dus dat ze in eerste instantie twee tickets hadden geregeld, en ze later – toen wij aangaven dat we ook meegingen – nog twee andere hebben kunnen ritselen. Na een aantal telefoontjes en mailtjes bleek dat we het gewoon ‘lokaal’ moesten oplossen, dus is de gids meegegaan in de trein om met de conductrice te overleggen of wij als ‘familie’ in één coupé konden. Gelukkig troffen we een vrij actieve conductrice, die het meteen begon te regelen en zonder al te veel problemen hadden we een coupé voor onszelf! (Een man die hierdoor een andere plaats kreeg toegewezen heeft wel de gehele reis pa boos aangekeken als hij hem trof in het gangpad, maar als jullie mijn vader kennen weten jullie dat hem dat niet zoveel interesseerde ;))

We merkten wel meteen dat deze trein een flink stuk ouder was dan de vorige. Er zat een ventilator in die er zo gaar uitzag dat we zeker wisten dat die het binnen 10 minuten zou begeven (en hierdoor dachten we ook geen airco te hebben, maar dat bleek later gelukkig wel zo te zijn), de coupé was een oud zooitje, de gangpaden roken raar en de wc’s al op het begin van de reis niet schoon. En we zouden er 27 uur inzitten, dus dat beloofde wat! Naarmate de reis vorderde werden de toiletten viezer en viezer, en ik zag dat ze ‘schoongemaakt’ werden met een dweil die ook werd gebruikt voor het dweilen van de gangpaden. Tja… Vooral voor pa en ma was deze treinreis een forse tegenvaller, en ze zijn er zeker van NOOIT meer in een trein plaats te nemen. Maar ook voor ons was dit de meest vieze trein van al de kilometers die we al hebben gemaakt, dus dat zegt wel wat! Wat de omstandigheden wel wat verzachtte was het prachtige uitzicht, toen we dichterbij Guilin kwamen. Plotseling zien we bergen die uit de grond geschoten lijken te zijn, eigenlijk bergen zonder basis (voor een beeld kun je beter even de foto’s bekijken). Echt een fantastische omgeving, en we zullen hier nog meer van gaan zien als we echt in Guilin aankomen…

Guilin (25 augustus t/m 2 september)

Op het treinstation worden Steef en ik opgehaald door een meisje van ons hostel, en pa en ma worden naar hun hotel gebracht. Eerst even relaxen, want de volgende ochtend gaan we meteen op tour naar de Longji rijstterrassen. Deze terrassen worden ook wel Dragon’s Backbone genoemd (omdat het lijkt op de rug van een draak, zoals men hier alles vind lijken op een dier, fruitsoort, etc.). Het is vrij toeristisch, maar daar leven de mensen nu eenmaal van (naast het verbouwen van de rijst en thee). De terrassen zijn op de bergen gebouwd, en we gaan helemaal naar boven voor het spectaculaire uitzicht. De klim valt mee, we lunchen ook nog tussendoor, en over kronkelende paden langs de rijstvelden banen we ons een weg omhoog. Dit is ook de enige weg naar boven, dus alles wat naar boven moet gaat te paard of gewoon met de hand (want de wegen zijn veel te smal voor gemotoriseerd verkeer). Er staan aardig wat huizen en hotelletjes, dus dat moet een aardig zwaar karwei zijn geweest! Op deze berg en in de vallei woont een van de vele minderheden die China kent, door de gids “Minolity woman” genoemd. Misschien flauw om grappen te maken dat hij (net als de meeste andere Chinezen) de ‘R’ niet goed kan uitspreken, maar deze man is vaak echt niet te verstaan. Veel woorden kan hij niet uitspreken, en dan moet hij het een keer of drie herhalen voordat we het begrijpen. Waarschijnlijk is hij daar aan gewend, want hij herhaalt juist nagenoeg alles wat hij zegt zo’n vijf keer. Komt bij dat hij ook nog eens ADHD heeft in het kwadraat en het plaatje is compleet ;)

Pas vroeg in de avond komen we thuis, en kunnen we na het eten weer onder de veren omdat er morgen weer een tour op het programma staat: ditmaal een cruise over de Li rivier! We gaan de prachtige bergen die de stad omringen en we al uit de trein zagen, nu écht van dichtbij bekijken door tussen de bergen te varen. Steef en mij werd nog een andere, goedkopere local boat aangeboden door de hyperactieve gids, maar omdat hij daar zó erg op aandringt nemen we juist de boot waarmee m’n ouders ook gaan (die wél een stuk duurder is). Aangekomen bij het haventje waarvan de boot vertrekt, blijkt het wel ongelooflijk toeristisch te zijn. Er zijn heel veel mensen, maar gelukkig ook genoeg boten. Onze boot is juist één van de rustigste, wel zo lekker als je wilt genieten van het uitzicht. We zijn overigens blij dat we geen local boat hebben genomen, want die kleine bamboebootjes varen gewoon tussen de grote boten waar wij in zitten. Dat maakt het echt niet mooier. De cruise duurt zo’n 4,5uur en in die tijd zien we echt het mooiste wat de natuur te bieden heeft hier. We kunnen dit gerust wel één van de hoogtepunten van onze hele reis noemen, fantastisch! Zie de foto’s :)

Na deze twee dagen vroeg opstaan is het voor ons weer tijd voor een relaxdagje (terwijl pa en ma vroeg opstaan om alles uit de dag te halen) en we ontmoeten elkaar bij de Sun & Moon Pagoda van Guilin, twee pagoda’s die in een meer staan midden in de stad. Dit is alweer de laatste dag met z’n vieren en die sluiten we dan ook goed af in een heel goed restaurant. Met heerlijke sangria! De volgende dag nemen we in ons hostel met een cappuccino afscheid. Dat valt ons best wel zwaar, wéér afscheid. En ditmaal zijn wíj degenen die ‘achterblijven’. Pap en mam, bedankt voor de mooie twee weken, het zal ons altijd bijblijven dat we op onze grote reis een tijdje met jullie hebben gereisd!

De volgende dagen doen we niet echt veel meer, anders dan wat rondlopen in de stad en een bezoek brengen aan het park. En ons rot schrikken van een gigantische kakkerlak in onze kamer (het hostel is sowieso niet heel erg schoon, en er liepen al kleintjes in de bar, heerlijk!).

In de volgende blog onze laatste paar dagen in China, Honkong, én onze eerste dagen in Vietnam (waar we inmiddels heen zijn gevlogen!).

Tot snel!

Steef&Wes