Avonturen in China deel 2

Dag allen!

Na bijna een maand stilte op het blog, hierbij weer een update vanuit China! We zijn nu 1,5 maand hier en alweer drie maanden weg uit Nederland. En we hebben nog steeds geen heimwee:)

Suzhou, Hangzhou en de laatste dag in Shanghai (3 t/m 11 augustus)

Sinds het vorige bericht zijn we eerst naar de steden Suzhou en Hangzhou geweest (allebei vlakbij Shanghai) en hiervan was Hangzhou het mooist. Van Suzhou hebben we nl. niet veel gezien omdat eerst ik en daarna Steef zich niet lekker voelde; we hebben onze tijd daar vooral gevuld met het kijken van films in de knusse dvd-hoek van de ‘bibliotheek’ van het hostel.

Helaas was het wel érg warm in Hangzhou (rond de 40 graden), waardoor we ’s middags niet veel meer konden doen dan in het hostel blijven of in een restaurantje zitten. Het West Lake daar, waar we met de fiets heen zijn geweest, was erg mooi en ook de straatjes in het oude gedeelte (waar ons hostel middenin zat) waren pittoresk. We waren echter blij dat we op 10 augustus weer richting Shanghai gingen, omdat de temperatuur daar iets aangenamer was - en het (ontbijt in het) hostel beter! In Shanghai zouden we vervolgens één volle dag hebben om op de 12^e (Steef d’r verjaardag!) naar Xi’an af te reizen. Een groot deel van deze laatste dag in Shanghai hebben we besteed in een museum waar ik al twee weken over zeurde tegen Steef en dat we nu eindelijk gingen bezoeken: het Propaganda Poster Art Centre. In deze galerij bevindt zich een unieke collectie van posters die de Chinese overheid (lees: de Partij) van de jaren ’50 tot en met ’70 gebruikte om de bevolking ervan te doordringen dat Mao de meest wijze man van het land was, men allemaal het befaamde Rode Boekje van hem moest lezen (met zijn fraaie communistische gedachten en kijk op de samenleving) en dat de Britten en vooral de Amerikanen de duivel en grootste vijand waren van de hardwerkende Chinese arbeider. Propaganda van de bovenste plank! En dat levert vaak lachwekkend grove, maar daarom juist des te meer wrede beelden op van hoe de overheid de mensen in het land beïnvloedde. Wel heel interessant.

Na deze geschiedenislessen hebben we ’s avonds bij een héérlijk diner alvast Steef haar verjaardag gevierd, want we verwachtten dat het de volgende dag iets minder feestelijk zou zijn in de trein naar Xi’an…

De reis naar Xi’an

Op 12 augustus stapten we ’s middags even voor vieren de trein in om naar Xi’an te reizen. Het zou voor ons de eerste slaaptrein in China worden, en omdat we natuurlijk op ons budget (moeten) letten hadden we de goedkoopste slaapklasse gereserveerd, de zgn. hardsleeper. Dit heeft niks te maken met hoe comfortabel het bed is, maar met de coupé waarin je zit. Anders dan onze eerdere slaaptreinen in Oost-Europa, Rusland en Mongolië, sliepen we ditmaal met zes i.p.v. vier man in een coupé en waren deze coupés ook nog eens open (dat betekent dus dat er geen deuren in zitten en iedereen die langsloopt je lekker aan kan kijken). We hadden geluk dat onze laagste verwachtingen – je coupé delen met vier stinkende, rochelende, zwetende Chinezen – overtroffen werden. We zaten bij twee moeders, waarvan de één een dochtertje bij zich had van een jaar of acht en de ander een zoon van rond de vijftien. De zoon sprak Engels, maar veel meer dan dat ze op vakantie gingen naar Xi’An kwamen we niet te weten van de familie.

Wat opvalt in zo’n wagon is dat men de gehele treinreis eet en (steenhard) praat – en vaak ook nog eens tegelijkertijd. Hoe die mensen al dat eten naar binnen krijgen is ons een raadsel, maar ze ontnamen óns in ieder geval wel een groot deel van onze eetlust door hun geslurp, gemors en gespuug. Gelukkig was de familie in onze coupé (we hadden inmiddels beredeneerd dat de twee vrouwen zussen van elkaar moesten zijn) wat beschaafder, maar om gespreksstof zaten ook deze mensen niet bepaald verlegen – en dat dus lekker hard in die taal waar wij na een maand uiteraard nog steeds geen touw aan vast kunnen knopen. Opzich was de treinreis niet eens erg oncomfortabel – we hadden allebei het onderste bed waardoor we relatief veel ruimte én het tafeltje tot onze beschikking hadden en met was leesvoer gaat de tijd best snel. Maar de wc’s in deze slaaptreinen, daar lusten de honden werkelijk geen brood van. Ze worden schoon opgeleverd, maar binnen ongeveer een uur hebben de mensen in de wagon (we moeten de wc’s delen met 64 anderen) de wc’s zo vreselijk vervuild dat het meer op een varkensstal lijkt dan iets wat voor een toilet moet doorgaan. Je staat letterlijk in de poepresten van je voorganger(s) en je kunt je voorstellen dat de geur dan ook niet bepaald aangenaam is. Nee, wat betreft hygiëne kunnen die Chinezen nog wel wat lessen krijgen!

Overigens, doordat de coupés open zijn, bepaalt de conducteur wanneer de lichten uitgaan en ook wanneer het ’s ochtends tijd is om op te staan. Op deze manier heeft het best veel weg van een gevangenis. Om 6.00u gaan nl. de gordijnen open, en omdat het dan al licht is buiten wordt iedereen wakker en beginnen de Chinezen met hun dagelijkse bezigheden in de trein: hard praten en met veel geluid eten naar binnen werken. Goeiemorgen! We waren dan ook blij toen we ’s middags eindelijk aankwamen in Xi’an en de rust van onze hostelkamer konden opzoeken…

Xi’an (13 t/m 20 augustus)

Xi’an ligt in de provincie Shaanxi, in het midden van China. In deze provincie is het voor China allemaal begonnen: zo’n zesduizend jaar geleden besloten nomaden zich te vestigen in deze vruchtbare omgeving dichtbij de grote Gele Rivier. Later was Xi’an – toen nog Chang’an – het begin en eindpunt van de Zijderoute, waardoor dit meer dan duizend jaar geleden de belangrijkste en grootste stad van de wereld was. De eerste paar dagen in Xi’an hebben we vooral gevuld met uitrusten en rustig bekijken van de stad. Na vier nachten in het hostel – dat overigens het mooiste was die we tot nu toe op deze reis hebben gehad, met groot bar/café en comfortabele kamers – namen we ’s ochtends op 17 augustus de taxi naar het Ibis Hotel aan de andere kant van de stad. En daar hebben we mijn ouders ontmoet! Zij maken een 3-weekse rondreis door China en zijn die ochtend aangekomen vanuit Beijing (ook met de trein, alleen dan een stuk luxere, met zelfs een eigen wc en wasbak). Fantastisch om hen te ontmoeten zo ver van huis, en al gauw lijkt het alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. In de planning stond dat we een week met ze mee zouden reizen (eerst drie dagen in Xi’An, vervolgens met de trein naar Chengdu en daar drie dagen verblijven), maar omdat wij toch heel flexibel in ons reisschema zijn trekken we nog vijf dagen langer met ze op. Na Chengdu staat nl. Guilin op het programma, om daar de prachtige natuur in de Guangxi-provincie te bekijken. En dat lijkt ons ook wel wat na al die vreselijk grote en drukke steden!

In Xi’An hebben we o.a. een bezoek gebracht aan de Grote Moskee in de Moslimwijk (viel tegen, want gebeurt niet veel en ziet er TE Chinees uit), Drum Tower en Bell Tower (mooie uitzichten), de 12 meter hoge en zo’n 10 meter brede stadsmuren (waardoor je rond de hele stad kan lopen of fietsen), maar het hoogtepunt zou het Terracottaleger zijn.

In 1974 is ten oosten van Xian het leger ontdekt van de eerste keizer van China. Een leger van terracotta welteverstaan. Meer dan 2200 jaar geleden is deze keizer – Qin Shi Huang – gestorven, en om hem te beschermen in zijn leven na de dood had hij opdracht gegeven om duizenden en duizenden manshoge soldaten te maken die zijn graf zouden beschermen. Helaas zijn al deze soldaten vlak na zijn dood vernield door de makers ervan – zij moesten deze krijgers nl. onder erbarmelijke omstandigheden maken en dit was hun wraak. De archeologen die in de afgelopen 35 jaar de resten hebben uitgegraven hebben een deel van de soldaten hersteld. Maar omdat zij dit alleen willen doen met de originele stukken – opzich natuurlijk begrijpelijk – duurt dit erg lang. En is in de hal zo groot als een vliegtuighangar – die ze over de opgravingen hebben gemaakt – vooral veel puin te zien. Het is indrukwekkend om te zien wat de keizer meenam naar zijn graf, maar toch wat minder indrukwekkend dan we hadden verwacht.

Na een week in Xian waren we eigenlijk blij dat we de stad verlieten. Omdat binnen de stadsmuren te veel mensen wonen, werken en winkelen en dit centrum er niet op berekend is, is het overal vreselijk druk. Overal in China is het druk, maar Xian was het toppunt. Overal té smalle straatjes met té veel mensen, op een gegeven moment ga je je daar aan ergeren… Enfin, we verlieten deze stad op 20 augustus en werden ’s avonds opgehaald voor de reis naar Chengdu…

Wordt vervolgd!